راهنمای ساخت و ساز برترین مطالب ساخت و ساز
تحولات سال‌های اخیر در امر روسازی به وضوح جای پای روسازی‌های بتن متخلخل را مشخص می‌کند. روسازی در روش سنتی با مواد متراکم انجام میشد اما بررسی‌ها نشان می‌دهد بتن متخلخل می‌تواند گزینه مناسب‌تری باشد.
اگر قصد داشته باشید از روسازی به عنوان ابزاری برای مدیریت روان آب و آب فاضلاب بهره بگیرید، می‌توانید روش‌های نوین را امتحان کنید. رویکرد روسازی بتن متخلخل در مقابل شیوه‌های سنتی قرار می‌گیرد.
روسازی به وسیله بتن متخلخل
در این ایده برای مدیریت روان آب به جای زهکشی سطحی آب و هدایت به نهر و کانال، روی نفوذپذیری سطحی حساب باز شده که راه‌حلی هوشمندانه تر است. در سال‌های اخیر، توسعه راه‌ها و ساخت و ساز تغییرات بسیاری در محیط طبیعی ایجاد کرده است و روسازی‌های متراکم میزان نفوذ سطحی را کاهش داده و توانایی خاک را برای نفوذ آب کاهش می‌دهد. نفوذ کمتر آب به داخل زمین باعث خواهد شد تا تغذیه آب زیرزمینی کمتر صورت گیرد، سرعت حرکت آب سطحی بیشتر شود و هدایت سیلاب‌ها سخت‌تر. بتن متخلخل کمک می‌کند تا نفوذپذیری به سطح زمین باز گردد.
روسازی بتن نفوذپذیر
این شیوه به سال‌های آخر دهه ۱۹۶۰ باز می‌گردد. آژانس حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA)، تحقیقاتی را در زمینه روسازی سازگار با محیط زیست آغاز کرد که نتیجه آن توسعه روسازی بتن نفوذ پذیر بود. بتن متخلخل نوعی از روسازی است که به راحتی اجازه نفوذ سیالات را می‌دهد. به این ترتیب رواناب و سیلاب ساده‌تر کنترل می‌شود. به نوعی مدیریت فاضلاب‌های سطحی با این روش بهبود مییابد. اگر بتوان این سیستم را با استفاده از فیلترهایی برای کاهش آلاینده‌های رواناب تعبیه کرد، یکی از گزینه‌های ایده‌ال روسازی است. البته هنوز این روش برای مسیرهای کم‌ترددتر انتخاب می‌شود.
ساختار روسازی بتن متخلخل
ساختاری که برای روسازی با بتن متخلخل پیشنهاد می‌شود شامل لایه‌هایی از دانه‌های گسسته یا همان مخزن، لایه‌ای از خاک درشت دانه و یک سطح فیلتر است که همگی بر روی بستری نفوذ پذیر اجرا می‌شود. اجرای این سیستم نیاز به تخصص و آموزش‌های کافی دارد. با توجه به گسستگی ساختاری این روسازی، امکان انسداد کم نیست. در صورت عدم اجرای صحیح فیلتراسیون نیز امکان آلودگی آب زیرزمینی نیز وجود دارد.
